Η καλύτερη επιλογή της Αυστραλίας είναι οι εισαγωγές LNG

© pichitstocker / Adobe Stock

Η Αυστραλία ζωγράφισε τον εαυτό της σε μια γωνιά με τη βιομηχανία φυσικού αερίου της και αντιμετωπίζει την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι δεν υπάρχουν εύκολες επιλογές για την ανακούφιση του διπλού προβλήματος μιας επικείμενης κρίσης εφοδιασμού και των συναφών υψηλότερων τιμών.

Η Αυστραλία απέχει πολύ από την πρώτη χώρα που βρισκόταν σε ενεργειακό ζήτημα, αλλά είναι ασυνήθιστο στο βαθμό που η χώρα πρόκειται να γίνει ο μεγαλύτερος εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου στον κόσμο (LNG) και εξακολουθεί να μην μπορεί να πάρει σωστά τις ρυθμίσεις πολιτικής της για να εξασφαλιστεί η εγχώρια προμήθεια

Ακούγεται αντίθετο-διαισθητικό και κάπως περίεργο, ότι μια χώρα που το 2019 θα εξάγει σχεδόν 80 εκατομμύρια τόνους ΥΦΑ διαπιστώνει ότι η καλύτερη λύση για την εγχώρια κρίση εφοδιασμού της είναι να αρχίσει να εισάγει φορτία του ιδίου υπερψυγμένου καυσίμου.

Υπήρξε απίστευτη αναγνώριση σε αυτή τη βδομάδα της Αυστραλιανής Εσωτερικής Αγοράς Προοπτικών Αερίου (ADGO) διάσκεψη ότι οι εισαγωγές ΥΦΑ ήταν πιθανόν η "λιγότερο χειρότερη επιλογή", όπως έθεσε ένας από τους αντιπροσώπους.

Στην ανίχνευση της ιστορίας για το πώς έφτασε η Αυστραλία, αναδύεται μια ιστορία φτωχών πολιτικών, υπερβολικά φιλόδοξων έργων ΥΦΑ και μιας αποτυχίας των χρηστών φυσικού αερίου να συνειδητοποιήσουν ότι η δυναμική της αγοράς μετατοπίζεται μόνιμα.

Μεγάλο μέρος της ευθύνης για το εγχώριο πρόβλημα φυσικού αερίου διευθετείται σε τρία εργοστάσια ΥΦΑ που κατασκευάστηκαν στην πολιτεία Queensland τα τελευταία επτά χρόνια και τριπλασίαζαν την ποσότητα αερίου που απαιτείται στην αγορά της ανατολικής Αυστραλίας.

Αυτά τα τρία εργοστάσια, συνολικής χωρητικότητας περίπου 25 εκατομμυρίων τόνων ετησίως, σχεδιάστηκαν και εκτελέστηκαν με βάση το ότι θα χρησιμοποιούσαν τα δικά τους αποθέματα ως πρώτη ύλη.

Αυτά τα αποθέματα ήταν κάπως αμφιλεγόμενα, βασισμένα στις ραφές του άνθρακα και ενώ κανείς δεν αμφιβάλλει για το τεχνικό επίτευγμα της κατασκευής τριών μονάδων ΥΦΑ με βάση ένα νέο είδος φυσικού αερίου, πολλοί τώρα αμφισβητούν τη σοφία.

Οι τρεις επιχειρήσεις οικοδομήθηκαν λίγο πολύ ταυτόχρονα και δεν συμμετείχαν σε καμία από κοινού κατανομή υποδομών, εν μέρει λόγω της δυσκολίας ευθυγράμμισης των συμφερόντων τόσων διαφόρων εταίρων και εν μέρει επειδή οι αρχές πίστευαν σε μια ανταγωνιστική βιομηχανία αερίου.

Το καθαρό αποτέλεσμα ήταν ότι ενώ τα τρία έργα ήταν υπεύθυνα για την ανάπτυξη ενός τεράστιου νέου φυσικού αερίου πόρου, ανέλαβαν επίσης τις δεξιότητες, το κεφάλαιο και την όρεξη από την υπόλοιπη βιομηχανία για να διερευνήσουν το φυσικό αέριο για την εγχώρια αγορά.

Πεδίο μειώνεται, πράσινη αντιπολίτευση
Την ίδια στιγμή που η Queensland ανέπτυξε αυτή την πρώτη παγκόσμια βιομηχανία LNG, το φτηνό υπεράκτιο φυσικό αέριο από τη νότια ακτή της Αυστραλίας μειωνόταν, αφού προσέφερε ένα καύσιμο χαμηλού κόστους για τη βιομηχανία και τους λιανικούς πελάτες για περισσότερα από 40 χρόνια.

Ενώ εξακολουθούν να σχεδιάζονται νέα πεδία στα ακτοπλοϊκά εκτάρια Bass και Gippsland, τα νέα αποθέματα θα είναι ακριβότερα για την ανάπτυξη και τη μεταποίηση, δεδομένης της διαφορετικής φύσης του φυσικού αερίου στα πλέον δύσκολα πεδία.

Ένα τρίτο σκέλος του προβλήματος είναι η αυξανόμενη αντίθεση του περιβάλλοντος και της γεωργίας στην ανάπτυξη φυσικού αερίου στην ξηρά, η οποία έχει οδηγήσει σε απαγορεύσεις και μορατόριουμ σε έργα στις χώρες της Νέας Νότιας Ουαλίας και της Βικτώριας, στις πολυπληθέστερες και περισσότερο βιομηχανοποιημένες περιοχές της Αυστραλίας.

Η αποτελεσματική απομόνωση των χερσαίων αποθεμάτων επιδεινώνει την επικείμενη έλλειψη εφοδιασμού, πιθανό τα επόμενα χρόνια, όταν η μείωση των υπεράκτιων πεδίων, σε συνδυασμό με την εξάντληση ορισμένων πεδίων στην κεντρική Αυστραλία, σημαίνει ότι δεν υπάρχει αρκετό φυσικό αέριο σε αυτά τα δύο νοτιοανατολικά κράτη.

Το πρόβλημα αυτό έχει αναγνωριστεί ευρέως από τους περισσότερους συμμετέχοντες στη βιομηχανία, αλλά έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια κυρίως τα δάχτυλα μεταξύ τους, αντί να ψάχνουν για λύσεις που έχουν περισσότερες από μια πιθανότητα χιονοστιβάδας στην κόλαση της εργασίας.

Είναι πολύ καλό για τον Rod Sims, τον πρόεδρο της ρυθμιστικής αρχής ανταγωνισμού της Αυστραλίας να λέει, όπως έκανε στην εκδήλωση της ADGO, ότι οι παραγωγοί φυσικού αερίου αντιμετωπίζουν τους πελάτες με "σχεδόν περιφρόνηση" και ότι εάν δεν κάνουν μεγαλύτερη προσφορά, μια ισχυρή κανονιστική απάντηση είναι αναπόφευκτη.

Δεν είναι επίσης χρήσιμο να επισημάνουμε ότι οι κρατικές κυβερνήσεις της Νέας Νότιας Ουαλίας και της Βικτώριας θα πρέπει να αναστρέψουν τις απαγορεύσεις ανάπτυξής τους στην ξηρά, καθώς αυτό είναι απίθανο να συμβεί. Και τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα σε αυτά τα κράτη έχουν επιδείξει ελάχιστη διάθεση να συμμετάσχουν σε μια σύγκρουση με τους περιβαλλοντικούς και γεωργικούς λόμπι.

Δεν είναι ίσως χρήσιμο ούτε για τους παραγωγούς να ενημερώνουν τους πελάτες του αερίου ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με την προμήθεια αλλά ότι η τιμή που θα πρέπει να πληρώσουν για αυτό είναι τουλάχιστον διπλάσια από αυτά που έχουν χρησιμοποιηθεί για να πληρώσουν.

Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες στη βιομηχανία συμφωνούν ότι απαιτείται περισσότερη προσφορά, αλλά ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η καυτή ερώτηση.

Εταιρείες όπως η Exxon Mobil, η οποία εκμεταλλεύεται μερικά από τα νότια παράκτια πεδία, δεσμεύονται να δαπανήσουν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να διερευνήσουν νέα αποθέματα και να αναπτύξουν περαιτέρω υπάρχοντα πεδία.

Μια σειρά μικρών και μεγάλων εγχώριων εταιρειών λένε ότι μπορούν να αναπτύξουν πεδία ξηράς στο βόρειο τμήμα της χώρας, αλλά ότι το κόστος μεταφοράς των καυσίμων από εκεί στα νοτιοανατολικά κέντρα ζήτησης σημαίνει ότι πρόκειται για σχετικά δαπανηρή πηγή.

Και υπάρχουν επίσης πέντε προτεινόμενοι τερματικοί σταθμοί εισαγωγής ΥΦΑ, από τους οποίους τουλάχιστον τρεις θεωρούν ότι πρέπει να επιτευχθεί η απαραίτητη οικονομική στήριξη.

Τα έργα αυτά θα έδιναν πλοία πλωτής αποθήκευσης και επαναεριοποίησης αγκυροβολημένα κοντά στο Σύδνεϋ και τη Μελβούρνη για την προμήθεια φυσικού αερίου στις αγορές αυτές.

Δεδομένου του σχετικά χαμηλού κόστους κεφαλαίου, ειδικά σε σύγκριση με την ανάπτυξη απομακρυσμένων πεδίων στο βόρειο τμήμα της χώρας, οι χορηγοί των τερματικών σταθμών εισαγωγής LNG πιστεύουν ότι μπορούν να προμηθεύσουν φυσικό αέριο σε ανταγωνιστική τιμή.

Μπορεί να είναι σωστές και έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας ΥΦΑ στον κόσμο θα γίνει και εισαγωγέας.

(Οι απόψεις που εκφράζονται εδώ είναι εκείνες του συγγραφέα, ένας αρθρογράφος για το Reuters. Επεξεργασία από τον Tom Hogue)